පත් සිඳුණු වසන්තය [autumn in spring] 2

'මේ විත්තිය රොං එක්ක කිව්වොත් එයා මාව සනසන්න හදාවිද? ගෑණු ළමයි කොහොමටත් ළාමකයි, හොඳටම විස්වාසයි එයා අඬා වැටෙයි, ඊළඟට මං වෙනුවට දුක් වෙන්න ගනී. ඊට හොඳයි නොකියා ඉන්න එක.' මට හිතුණේම මගේ තීරණේ හරි කියලයි.

ඒත් එතකොට ම එයා කාමරේට ආවා. එතකොටත් සූ මුළු කතාවම එයාගෙත් එක්ක කියලා ඉවරයි.

'ඔයා ආයෙමත් මාව අමනාප කළොත් මං කරන්නෙත් අයියා කරපු දේමයි' එයා මට අනතුරු ඇඟෙව්වා, මදිවට තොල් දෙකත් කැටි කරගත්තා. හොඳා! එහෙනම් එයාටත් පුළුවන් තොල් කැටි කරන්න.!

අයියාගේ පියවගත්තු තොල් මතක් වෙලා මට බය හිතුණා.'විහිලුවටවත් එහෙම කියන්න එපා', මම එයාගේ කට වහන්න යනකොට එයා මගේ අත අල්ලලා නැවැත්තුවා.

'අපි ඇවිදින්න යං' එයා කිව්වා. ඒ ගමන්ම ටෙලිග්‍රෑම අරං ඒකෙන් පවන් සලා ගත්තා.
'ගල් කන්දට එහා තියෙන මල් වත්තට යං' මම කිව්වෙ ටිකක් අකමැත්තෙන්.

'බෑ මම එතනට කැමති නෑ, එතන මැලේ වොචර්ව මට අල්ලන්නෑ' එයා නෝක්කඩුවට වගේ ඔලුව අනිත් පැත්තට හරවන ගමන් ටෙලිග්‍රෑම බිම දැම්මා.

'ඔලුව අවුල් කරගන්න එපා' මම කෙඳිරුවා, ටෙලිග්‍රෑම අරන් මගේ සාක්කුවේ දා ගත්තා. 'පිච්ච මල් නිසා මල් වත්ත පැත්තෙ යන එක වැඩිය හොඳයි', මම ඉස්සරහට ගියා.

'ංහා'  එයා හිනා වේවී කිව්වා. 'ඔයා කියන ඕන තැනකට'. මම කඩුල්ල වහලා එයා පස්සෙං ගියා.

අල්ලපු ගේක බල්ලෙක් මගෙ ළඟට බුරාගෙන ආවත් පස්සෙ වලිගේ වන වනා ආපහු ගියා.

අපි දෙන්නා පෙළට ඇවිදගෙන ගියා. එයා මාව අතේ දුරින් තියා ගන්න වග බලා ගත්තා. මට එයාව තේරුම් ගන්න අමාරුයි. මොකාට ඒනවද කියලාවත් හිතා ගන්න අමාරුයි.

ආකාසෙ, ගහ කොළ, ගෙවල්, පාරවල්, ඉර එළිය නාලා. වංගු පාරක් එයාගේ හීන්දැරි සරිරේ කන්ද උඩට ගෙනිච්චා. එයාගේ කොට සාය අතරින් පෙනුන කළු පාදජාලා දාපු දෙපය සිනිඳු තාරපාර උඩ නටමින් හැඩ ගමනක් ගියා. 

අපි කනත්ත ගාවට ආවාම එයා එතන එකපාරට නතර වුනා. ඒ කරලා සද්ද නැතුව වැටට හෙත්තු වෙලා ඈත කුරුස පේලියි ඊටත් එපිටින් පෙනෙන සොහොන් ගලුයි දිහාවේ බලාගෙන හිටියා.

මේ වගේ තරුණ කෙල්ලක් මිනී වලවල් ගැන උනන්දු වෙන එක කොයි තරම් අමුතුයිද?

'දැං යං' මම නොඉවසිල්ලෙන් කිව්වා, 'මොනවා කියලා බලන්නද?' එයා හෙලවුණේ වත් නෑ. 'මෙතන වැතිරිලා ඉන්න එක මොනතරම් සාන්තද?' එයාගේ මිහිරි කටහඬින් එකපාරට කිව්වා.

'ඔයා..... ඔයා හිතන්න.........' මගෙම හිතිවිල්ලෙන් මාවම වෙව්ලලා ගියා. මොකක් හරි අසුබ නිමිත්තක් පෙන්නන කළිං එතනින් යන්නයි මට ඕන වුනේ.

'මට වද දෙන්න එපා' එයා කිව්වේ බැගෑපත්ව මිසක් සැරෙන් නෙවෙයි. මගෙ අත එයාගේ සිනිඳු අතින් තදින් අල්ලා ගත්තා.
මම පුදුමෙන් එයා දිහාවේ බැලුවා.

එයාගේ හිත ඇතුළේ මොනව කැරකෙනවද කියලා මට හිතා ගන්න බැරි වුනා!

අපිට කිට්ටුවෙන්ම, සොහොන් ගල් දෙකක් ළඟ මල් වඩම් තිබුණා. එකක් හොඳටම පරවෙලා, අනික අලුත්.

'මේක ඔයාගේ' අලුත් එක දිහාවට ඇඟිල්ල දික් කරලා එයා කිව්වා. 'අරක මගේ' කියලා පර වෙච්ච එක පෙන්නුවා.

'මට තේරෙන්නේ නෑ' මම කිව්වේ එක හිතින්මයි, මට දැනුනා මොකක්දෝ එයාගේ හිතේ තෙරපෙන බව.

'ඔයාට තේරෙන්නෙ නෑ?' එයා මගේ දිහාවට හැරුණේ මහ පණ නැති මන්දස්මිතයකුත් එක්ක. එයා එහෙම හිනා වෙනවා මම මීට කලින් දැකලා නෑ. ඒක හිතලා කරපු දෙයක් නෙවෙයි, එයාට අසනීප ගතියක් තිබුණේත් නෑ. අනික ඒ හිනාව පිළිගන්න අමාරුයි. ඔයින් මෙයින් මට අඬන්න හිතුණා.

'ඔයා කොලොප්පං කරනවා" එයා ඒපාර කැකිරි පලන්න ගත්තා. 'ඔයා වගේ මොළේ තියෙන මසුස්සයෙක් හොඳටම තේරුං ගන්න ඕන.. මගේ අනාගතේ අප්‍රසන්නයි ඒක හරියට අර පරවුණ මල් වගේ' ආපහු එයා පර මල්වඩම පෙන්නුවා.'

'ඔයා අර අළුත් මල්වඩම වගේ, ඔයාගේ අනාගතේ දීප්තිමත්', මල් වඩම් දෙක ගොඩක් කිට්ටුවෙන් තිබුණාට ඒවා එකට නෑනේ - හරියට අපි වගේමයි' 

මගෙ ඉස්සරහ දීප්තිමත්, මේක සිය වතාවක් විතර අහලා තියෙන කතාවක්. ඒත් මීට කළින් කවදාවත් ඒ කතාව අහපු වෙලාවක මට අඬන්න හිතිලා නෑ.

'ඒක ගැලපෙන කතාවක් නෙවෙයි., මිනිස්සු කවදාවත් මල් වලට ගලපන්න බෑ' මම අමාරුවෙන් හදාගත්තු හිනා මූණක් එක්ක කිව්වෙ එයාව සතුටු කරන්නම නෙවෙයි, මට ඇඬෙයි කියන බයට.

'ඒත් මම මල් වලට ආසයි' එයාට හැම වෙලාවෙම සූදානම් කරපු උත්තරයක් තිබුණා. මට ඒකට උත්තරයක් නෑ.

එයා මල් වලට ආසයි කියපු එක ඇත්ත. එයාගේ කාමරේට ගිය හැම දවසකම මම දැකලා තියෙනවා නානාප්‍රකාර පාට අලුත් මල් පොකුරක් මල් පෝච්චියක තියෙනවා. එතනම බිත්තියේ එයාගේ අම්මාගේ පින්තූරයක් එල්ලලා තිබුණා. උන්දෑ මැදි වයසේ කෙනෙක්.

'තරුණ ගෑණු ළමයෙක් කනත්තක් ගාව මෙහෙම ඉන්න එක මදිවට එබිලාත බලං ඉන්න එක හොඳ මදි නේද?' හිතේ අමාරුව වහගන්න මම හයියෙන් හිනා වුනා.

'ංහා, අපි යමු' එක පාර මගේ අත අතඇරපු එයා කිව්වා.

උයන් දොර ළඟදි අපිට පිච්චමල් සුවඳ හොඳටම දැනුනා.

'හොඳා! ඔයා මගෙත් එක්ක අමනාප නැහැ නේද?' මම බැගෑපත් වුනා.

'මට එහෙම හිතුන්නෑ' එයා හිනා වුනා.

අපි පඩි නැගගෙන මල් වත්තට ගියා. මැලේ වොචර් රතු පැල්ලම් ඒප්‍රන් එකේ අත පිහ දම දම නෙරපු ඇස් ගෙඩි වලින් එයාගේ දිහාවට ඔරවාගෙන හිටියා. මිනිහා තද දුඹුරු පාටයි, රැවුල බරුගහලා දාපු මුඩුම මූණකුත් එක්ක.

'එපා කරපු මිනිහෙක්, මිනිහගේ ඇස් ගෙඩි මගෙ මුණටම නෙරවගෙන ඉන්නහැටි!. අපි මිනිහාව පහු කරගෙන යනකොට එයා කෙඳුරුවා. 'හැමදාම ඔහොම්මයි'.

'ඒ ඔයා ලස්සන හින්දා' මම හිනා වේවී කිව්වා.

'විකාර දොඩවන්න එපා, ඔයත් මාව විහිලුවකට ඇරගෙනද? මට පාඩුවේ ඉන්න දීලා යන්න, ඒක වැඩිය හොඳයි. එයා කේන්ති ගිය බවක් පෙන්නගෙන ඉක්මනට ඇවිදගෙන ගියා.

මං එතන නැවතිලා එයාගේ හීන් සරිරේ දිහාවෙයි යන්තම් බොකුටු වුන කොට කොණ්ඩෙ දිහාවේයි බලාගෙන එයාගේ හැසිරීම ගැන කල්පනා කළා,. මම අසුබ හිතිවිලි වලින් හිත පුරවගන්න ගත්තා.

2 පරිච්ඡෙදය.. ඉතිරි කොටසට.