Tuesday 19 November 2013

පත් සිඳුනු වසන්තය [autumn in spring]: 1


පත් සිඳුනු වසන්තය [autumn in spring]

බා ජින් - 1932

1995 මැද හරියේ විශ්වවිද්‍යාල වසා දැමිනි. මම නම් ශිෂ්‍යයා ඒ කාලයේ කෙටි නවකතාවක් පරිවර්තනය කළේය. දැන් මා සතුව ඉන්ගිරිසි පොත නැති නිසා මෙහි හරි වැරදි බැලීමට නොහැකිය. අපේ ගෙදර උන්දෑ පසුගිය දිනෙක මේ කොළ මිටිය රාක්කයක් තිබී සොයා ගත්තාය.


1.

නංගි ගෙදරින් ටෙලිග්‍රෑමක් එවල තිබුණා. අයියාගේ මරණෙ දන්නලා.

මට කිසිම දෙයක් දැනුනේ නෑ එයාගේ මරණෙ ගැන. මම දන්න තරමින් මිනිහා හොඳ සනීපෙන් හිටියේ. ළඟදි විවාහ ගිවිස ගන්නත් අදහසක් තිබුණා. 

මේක හීනයක් වෙන්න ඇති! මිනිහෙක් මේ තරං ඉක්මණට මැරෙන්නේ කොහොමද? විසේසයෙන්ම කසාද ගිවිසුමට ඔන්න මෙන්න තියලා? මට පුදුම හිතුණා.

මම ඒක ගැන හිතන එක නැවැත්තුවා. මගේ මොකුත් වෙනස් වුනේ නැති හින්දා. ඒ මරණෙ ගැන හිතන්න තරං මොකුත් වෙලා තිබුණේ නෑ.

පහුවෙනිදා තවත් ටෙලිග්‍රෑමක් ආවා, වචන තිස් හතරක් එක්ක. වැඩිපුර විස්තර ඒකේ තිබුණා. අයියා එයාගෙම ගිරිය කපාගෙන දිවි නහගෙන.

මගේ යාලුව සූ අත් වෙවුල වෙවුල ඒක කියෙව්වා.

'ඉතිං මක්කැයි කරන්නේ', මිනිහා ඇහුවා. 'මොකක් කියන්නද? මට තේරෙන්නෑ'. මගේ අතක් මිරිකගෙනම මටම කියා ගත්තා. 'හොඳා! එහෙනං ඒක හිනයක් නෙවෙයි.'

සූ මගේ දිහා බැලුවේ විභ්‍රාන්ත වෙලා. එයාට මාව පේන්න ඇත්තේ ලෝකේ ඉන්න අවාසනාවන්තම මිනිහා හැටියට.

'මොකද මගේ දිහා ඔහොම බලන්නේ?' කියලා අහන්න කලින්ම මිනිහා කාමරෙන් එළියට ලිස්සුවා.

මං සෝපාවේ ඉඳගෙනම බිත්තියේ එල්ලි එල්ලී තිබුණ ජැනට් ගේනර් ගේ පින්තූරේ දිහා බැලුවා. එයා මගේ දිහා හිනා වේගන ඉන්නවා. මේ මෝඩ කෙල්ල ගොඩ කාලයක් තිස්සේ හිනා වුනේ නැතුවයි හිටියේ. මොකැයි අද මේ හදිස්සියේම හිනා වෙන්න තියෙන කාරණේ. මගේ අවාසනාවට හිනා වෙනවද?

එයා සුව සම්මන්න ඡවි කළ්‍යාණයක් තියෙන තඹල කේශියක්. ලා ම ලා නිල් පාට හැට්ටයක් ඇඳගෙන ! ඉතිං මට මෙව්වෑයෙං ඇති පලේ මොකක්ද? එයා නිකම්ම නිරූපිකාවක් විතරයි.

ඒ මදිවට දැං අයියා මැරිලා. 

ජැනට් ගේනර් ගෙන් මගේ ඇස් ගියේ හොඳට සුදු පිරිමැදපු බිත්තිය  දිහාවට, ඒකේ තිතක් වත් නෑ. ඒත් ඒකෙන් අමනාපෙන් කළු වුන මූණක් ටිකෙන් ටික මතු වුනා. ඒ මූණේ විසේසයක් තිබුණේ නෑ. ඒක කාගෙත් වගේ මූණක්. නමුත් ඒක අයියාගේ මූණුවර ගත්තා.

හැබෑටම ඒ අයියාගේ මුණ. එයාගේ සාමාන්‍ය ජීවිතේ කොයි වගේද පෙන්නුම් කරන සාමාන්‍ය තරුණයෙක්ගේ මූණ.

'මම මැරුණා' එයා හදිසියේම කට ඇරියා. 'මම මගේම අත් වලින් බෙල්ල කපා ගත්තා.'

'ඔයාට එහෙම කර නොගන්න තිබුණා.' මම විරුද්ධ වුනා, 'ඒක ඇත්ත වෙන්න බෑ, එහෙමනං ඔයා දැන් මගෙත් එක්ක කතා කරන්නේ?'

'ඒ පිහිය ඒ වේදනාව, අන්තිමට මරණ දුක! කවුරුවත් මයෙ හිතිවිලි දැනං උන්නේ නෑ. කවුරුවත් මගේ ගැන දුක් වුනේ නෑ. එහෙමයි මගෙ පණ කෙළවර වුනේ.' එයා දුකෙන් කිව්වා.

ලොකු කඳුලු ගුළි එයාගෙ ගිලිච්ච ඇස් වලින් ගලා හැලුනා.

'මැරිච්ච කෙනෙකුට කතා කරන්නයි, කඳුලු හලන්නයි පුලුවන්නම් මරණෙත් ඒ තරම් භයානක නෑ. කවුරුත් මැරෙනවා නෙව!' මම දෙගිඩියාවෙන් මටම කියා ගත්තා. කාටවත් ඇහෙන්නෙ නැති තරම් හෙමිහිට.

'මට මැරෙන්න ඕන වුනේ නෑ' එයා තොල් කැටි කර ගත්තා. එයාගේ මූණ අබ පුපුරවන්න පුලුවන්. කට ඉරක් වගේ පියවිලා. ඇස් පුංචියට ඇකිලිලා.

එයාගේ මූණ අවඥාවෙන් බනිසක් වගේ වෙනකම් මමත් ඇස් ලොකු කරගෙන බලං උන්නා.

බිත්තිය ආපහු සුදු පාටයි. ඒකේ අයියාගේ මූණේ කිසිම සළකුණක් තිබුණේ නෑ.

'මොන කෙහෙම්මලක් ද?' මං කියා ගත්තා. 'උඹ දවල් හීන බලනවයි?'

ටෙලිග්‍රෑම තාමත් මේසේ උඩ. වචන තිස් හතරක් තියෙන ටෙලිග්‍රෑම.   


Actress Janet Gaynor was the first winner of the Academy Award for lead actress and the youngest ever to win the award (until Marlee Matlin in 1986). She was born Laura Gainer on October 6, 1906 in Philadelphia. Gaynor had a long career in show business with over sixty film, theater, and television credits from 1924 until 1981.

1 comment:

ඩෝසන් said...

මේ ලියමන ප්‍රසිද්ධ කළ එකට මගේ හෘදයංගම සතුටත් ස්තුතියත් පළ කරමි.

මගේ වර්තමානයේ මා දුටු සුවිසල් ලේඛකයෝ තිදෙනෙක් වෙති. තරංග ජයසේන, මංජුල වෙඩිවර්ධන සහ හෂිත අබේවර්ධන ඒ ති දෙනා වෙති.

මංජුල තම අනන්‍යතාවය මනාව පාඨක ලෝකයේ සළකුණු කර ඇත. ඔහු මතුවටත් එය ම සාක්ෂාත් කරනු ඇතැයි මම විශ්වාස කරමි. මංජුල ලේඛකයකුට වඩා දෙයකි.

තරංග ජයසේන සහ හෂිත අබේවර්ධන පොත් රාක්කවල අසුරා තබන්නට දකින මගේ සිහිනය කවදා හෝ සැබෑ වනු ඇතැයි මම සිතමි.